«ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ»

Τα τελευταία χρόνια,πολλά άτομα με ψυχολογικές δυσκολίες , ζητούν βοήθεια από επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Δυσλειτουργίες, σε διάφορους τομείς της ζωής του ατόμου, όπως στην επικοινωνία, στη συναισθηματική διάθεση, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στη εργασιακή επίδοση κ.α., οδηγούν συχνά τα άτομα σε αντιδράσεις άγχους, καταθλιπτικά επεισόδια,κρίσεις πανικού, άτυπα ψυχωσικά επεισόδια, απαντήσεις ιδιαίτερα προβληματικές,που προκαλούν με τη σειρά τους, εσωτερικές συγκρούσεις και  φθορά των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η κλινική θεραπευτική ομάδα ασπάζεται την άποψη ότι η ψυχοπαθολογία του ατόμου δε μπορεί να αντιμετωπιστεί, παρά μόνο αν αναλυθεί με προσοχή η ιδιαίτερη διασύνδεση και διαπλοκή μεταξύ της δομής της προσωπικότητας και των συμπτωμάτων, οξέων ή χρόνιων, έντονων ή ήπιων. Αντιλαμβανόμαστε τον όρο Ψυχοθεραπεία ως μια διαδικασία που γίνεται στο πλαίσιο μιας διαπροσωπικής σχέσης, που απευθύνεται στον ψυχισμό και κυρίως, υποστηρίζεται από μια επιστημονική θεωρία της προσωπικότητας. Η έννοια της Προσωπικότητας είναι μια ψυχολογική έννοια και υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το τι είναι προσωπικότητα και πώς αυτή σχηματίζεται. Μια γενικά αποδεκτή προσέγγιση της έννοιας της προσωπικότητας αφορά στα σταθερά χαρακτηριστικά του ατόμου και τον τρόπο που συνδέονται μεταξύ τους, ώστε να δίνουν τον σταθερό τρόπο που κάποιος σκέπτεται, αντιλαμβάνεται και συνδέεται με τον εαυτό και το περιβάλλον. Όταν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας γίνονται δύσκαμπτα, δυσπροσαρμοστικά και προκαλούν σε σταθερή βάση είτε εσωτερική ενόχληση ή δυσχέρεια στην κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα, τότε μιλάμε για Διαταραχή της Προσωπικότητας.

Από Ψυχαναλυτική / Ψυχοδυναμική οπτική (οπτική που χρησιμοποιεί την Μεταβίβαση), ασπαζόμαστε την άποψη ότι οι ψυχαναλυτικές θεραπείες αποτελούν ένα συνεχές με δύο άκρα. Στο ένα άκρο είναι η Ψυχανάλυση και στο άλλο η Υποστηρικτική Ψυχοθεραπεία. Η Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία, δηλαδή η ψυχαναλυτική εργασία με τροποποίηση της τεχνικής, καλύπτει τον ενδιάμεσο χώρο. Το μοντέλο στο οποίο αναφερόμαστε είναι ένα μοντέλο ψυχοδυναμικής ψυχοθεραπείας, με συχνότητα 1-3 φορές την εβδομάδα, επικεντρωμένο στη μεταβίβαση, με στόχο την  αναδιοργάνωση της ψυχικής δομής, στο πλαίσιο μιας σημαντικής τροποποίησης των συμπτωμάτων. Στην αρχική φάση της συνεργασίας μας με το άτομο επικεντρωνόμαστε στις δυσκολίες του ατόμου και διερευνάται η επιθυμία αυτού να αλλάξει πλευρές του χαρακτήρα του που τον ενοχλούν και  να απαλλαγεί από συμπτώματα. Το παραπάνω μοντέλο στηρίζεται κυρίως στην αλληλεπίδραση (interaction) που δημιουργείται ανάμεσα στο θεραπευτή και το θεραπευόμενο, και που είναι το κεντρικό εργαλείο στην προσπάθεια του ατόμου να καταγράψει με πιο ρεαλιστικούς τρόπους τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους άλλους. Κεντρικό σημείο αποτελεί η προσπάθεια να αποτελέσει η θεραπευτική σχέση το μηχανισμό αλλαγής των ιδιαίτερα παθολογικών εσωτερικευμένων σχέσεων, ώστε να μεγαλώσει η ποικιλία των απαντήσεων του ατόμου στις διαπροσωπικές σχέσεις ,να αλλάξει η  εσωτερική αίσθηση του εαυτού και το άτομο να λειτουργεί προς ώφελός του και όχι αυτοκαταστροφικά.

Η φιλοσοφία της ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης ψυχοδυναμικού τύπου βασίζεται σε διαγνωστικά κριτήρια που λαμβάνουν υπόψη τους αμυντικούς μηχανισμούς, το βαθμό διάχυσης της ταυτότητας και την αρχή της πραγματικότητας και επικεντρώνεται στο να αυξήσει τη δυνατότητα του ατόμου να αισθάνεται τον εαυτό και τους άλλους σαν άτομα με συνάφεια και συγκρότηση, ώστε να μη βιώνονται, με ιδιαίτερα ακραίους όρους, μειώνοντας τη χρήση ιδιαίτερα πρώιμων αμυντικών μηχανισμών, που αδυνατίζουν το εγώ και συρρικνώνουν το φάσμα απαντήσεων στο περιβάλλον και κυρίως στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσα απο την Ερμηνεία του ελεύθερου συνειρμού και των ονείρων.