Ψυχισμός και Ψυχοθεραπεία
Γράφει: Δημήτρης Σεφεριάδης   


psixismos--psixotherapia.jpgΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ
Ψυχισμός και Ψυχοθεραπεία

Ένας βασικός στόχος των ειδικών είναι να φέρουμε την ψυχοθεραπεία και τα ευεργετή­ματα της κοντά στο μέσο πολίτη. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, πέρα από την επίλυση των βασικών ζητημάτων, το άτομο έχει τη δυνατό­τητα μεγαλύτερης ωρίμανσης, καλύτερης αντα­πόκρισης στις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, βελτίωση της διάθεσης και της αυτοπεκτίμησης και εν τέλει βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Περισσότερα πράγματα και καταστάσεις απ' ότι νομίζουμε περνάνε από τα χέρια μας και το βασικό μέσο για να επιτευχθούν όλα αυ­τά προκύπτει από τη δυνατότητα να διαχειρι­ζόμαστε τα συναισθήματα μας με τρόπο που να μας ωφελεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέρα από τη σωματική αδυναμία στα παιδιά, ο λόγος που λειτουργούμε σαν γονείς είναι ακριβώς στο να τα βοηθήσουμε να διαχειρίζον­ται τα συναισθήματα τους ( θυμός, χαρά, φόβος, οργή, λύπη κτλ.)

Υπάρχουνε μέσα μας πλευρές αδύναμες, ευάλωτες ή φοβισμένες αλλά και πλευρές δυ­ναμικές και ώριμες. Τα τελευταία χρόνια από έρευνες που έχουνε γίνει έχει παρατηρηθεί να υπάρχουνε δυσκολίες πιο πρώιμες απ' ότι στο παρελθόν, κυρίως ναρκισσιστικού και οριακού τύπου, είτε αφορούν το χαρακτήρα είτε το επί­πεδο ψυχοπαθολογίας. Λέγοντας ναρκισσιστι­κές δυσκολίες εννοούμε κυρίως την τάση που υπάρχει να θεωρούμε τον εαυτό μας ως πολύ σπουδαίο, πολύ αξιόλογο, περισσότερο απ' ότι μέσα σε μια αντικειμενική παρατήρηση ή ακρι­βώς το αντίθετο να θεωρούμε τον εαυτό μας ότι δεν αξίζει ,δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα, δεν περνά από το χέρι μας τίποτα. Λέγοντας οριακές δυσκολίες εννοούμε κυ­ρίως την τάση να διαχωρίζουμε τον κόσμο σε καλό και κακό κάνοντας όμως με αυτόν τον τρόπο μια ομάδα κακή ή τους άλλους κακούς ή παντοδύναμους. Δημιουργούμε νοητικά σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο πραγματικά συμβαίνει έναν κόσμο εν δυνάμει απειλητικό.
Σε αυτά τα πεδία έρχεται κυρίως να δουλέ­ψει η ψυχοθεραπεία . Κυριότερη αιτία της παραπάνω παθολογίας είναι η σημερινές συνθήκες ζωής. Να ζήσουμε και να επιβιώσουμε και να πάρουμε ικανοποιήσεις μέσα σε μία σχέση, σε μία ομάδα, στην κοινότητα, προϋ­ποθέτει να καταστείλουμε επιθυμίες μας , ορμές και τάσεις οι οποίες δεν επιτρέπονται. Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι η εργασία. Εργαζόμαστε σε δουλειές που πιθανόν να μην μας εκφράζουν ή να μην συμφωνούμε με την πολιτική της εταιρείας ή να πληρωνό­μαστε ελάχιστα κτλ. Από την άλλη πρέπει να το κάνουμε γιατί πρέπει να επιβιώσουμε, έτσι λειτουργούμε μέσα σε μία εσωτερική σύγ­κρουση. Μεταξύ αυτού που θέλουμε και αυτού που πρέπει. Οι κοινωνικές απαγορεύσεις ενδοβάλονται από τον ψυχισμό και λειτουργούν μέσα σε αυτόν πια σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού. Είναι η φωνή που μας λέει: δεν πρέπει να το κάνω αυ­τό, αυτό πρέπει να κάνω, μήπως αν χειριστώ έτσι τις καταστάσεις θα έχω επιπτώσεις. Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα δια­πιστώσουμε αυτήν την πλευρά του εαυτού μας. Στο βαθμό που η σύγκρουση αυτή είναι έντονη,το ίδιο και η επιθυμία και η απαγόρευση, τότε βρισκόμαστε σε μία κατάσταση αμφιθυμίας η οποία στη λύση της προκαλεί και τα συμπτώ­ματα όπως φοβίες - φόβο θανάτου, κρίσεις πανικού, ψυχαναγκασμούς κ.α. Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης μπορεί να είναι επίσης και ένα καταθλιπτικό επεισόδιο ( δεν μπ­ορώ, δεν αξίζω, δεν βγαίνω έξω, φταίω εγώ, εγώ το προκάλεσα ) , νευρωσικά επεισόδια και πιο πρώιμες καταστάσεις, όπως ανέφερα παραπάνω.
Η μεγαλύτερη παγίδα είναι η δυσκολία να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό γιατί ντρεπόμα­στε ή γιατί φοβόμαστε ότι θα χαρακτηριστού­με τρελοί. Έχει μείνει βαθιά ριζωμένο ότι η τρέλα είναι κάτι κακό και ντροπή. Δεν είναι πε­ρισσότερο ντροπή από όταν κάποιος έχει πνευμονία, κάταγμα η πίεση. Η πραγματικότητα είναι ότι η τρέλα δεν ενδείκνυται σε τέτοιου είδους ψυχοθεραπεία. Η ψυχαναλυτικού τύπου ψυχοθεραπεία απευ­θύνεται σε άτομα με ένα σχετικά ισχυρό εγώ, ώριμο που να μπορεί να σκέφτεται και να θέ­λει να αλλάξει κάποιες πλευρές του χαρακ­τήρα του.

Όμως και στην ψύχωση πια, τα αποτελέσ­ματα, όταν υπάρχει συνδυασμός φαρμακοθε­ραπείας και ψυχοθεραπείας είναι θεαματικά, με την πιθανότητα ακόμα, να μην νοσηλευτεί ποτέ ο ασθενής, αντίθετα να έχει μεγάλο βαθ­μό λειτουργικότητας και επικοινωνίας.

 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φωνή των Πειραιωτών τον Οκτώβριο του 2007

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ-ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ

Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κέντρου Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας