Σε ότι αφορά τους EMO, πιστεύω ότι αυτή η τάση της εποχής μας, δεν διαφέρει ως κίνημα από τους Hippies ή το Punk ή άλλα νεανικά κινήματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες, και ταυτόχρονα να διαφέρουμε μέσα σε αυτές.

Κάθε ένα από αυτά τα κινήματα δήλωνε και το στίγμα της εποχής.

Αυτό που πιστεύω ότι δηλώνεται τώρα, είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης και αλληλοεκτίμησης.

Σαν ειδικούς, μας δίνουν να κατανοήσουμε την ανάγκη δημιουργίας ενός πιο ευαίσθητου, κοινωνικά και πολιτικά, κόσμου. Είναι σίγουρο ότι η πλειονότητα αυτών των παιδιών, στην πορεία, θα ζήσουν ευτυχισμένα, με πολλές ικανοποιήσεις από τη ζωή τους. Μέσα όμως σε αυτό το κίνημα, υπάρχουν και παιδιά με βαριά παθολογία, παραμελημένα, κακοποιημένα, με προβληματικές οικογένειες και αβέβαιο μέλλον.

Έχουμε ανάγκη από ευαισθητοποιημένους νέους, όχι όμως από ψυχικά ευάλωτους.

Οι μαζοχιστικές τάσεις είναι πανανθρώπινες. Η διαφοροποίηση είναι περισσότερο ποσοτική, παρά ποιοτική.

Όλοι κουραζόμαστε, ταλαιπωρούμαστε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Ο εργάτης, ο αγρότης, ο επιστήμονας, η μάνα που γεννάει, το παιδί που μελετάει. Όταν όμως, αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων είναι δυσλειτουργικός, ακραίος και αυτοκαταστροφικός, τότε θα συναντάμε φαινόμενα σαν το συγκεκριμένο παιδί που πνίγηκε.